Het Pieterpad is onlangs door Nederlanders uitgeroepen tot mooiste Ruimtelijke Ordeningsproject van nederland in de Canon Ruimtelijke Ordening. Niet voor niets ontdekten we onlangs weer. In Gelderland ontdekten we pal langs het Pieterpad het paradijs!
Al jaren wandelen mijn vriendin en ik zo nu en dan een paar etappes van het Pieterpad. Niet persé op volgorde, niet persé in één richting. Dat laten we per keer afhangen van waar we een leuke plek kunnen vinden om te overnachten. Zo belandden we onlangs Vorden, Gelderland waar we de nacht doorbrachten op een zolderkamertje van het 18e eeuwse kasteel, in handen van een mevrouw die er een bed and breakfast runt en het verhuurt voor bruiloften en partijen.
Na een heerlijk ontbijt te hebben genoten in een van de ruime benedenkamers (ongeveer zo groot als een halve eengezinswoning) en ons te hebben afgevraagd hoe de eigenaresse, ondanks de hoge kamerprijs, in hemelsnaam het onderhoud kan bekostigen, begaven we ons op het Pieterpad in zuidelijke richting naar Varssel.
Na een goed uur wandelen, het was warm weer, zag ik op de routekaart het woord ‘natuurbad’ geschreven bij een klein blauw rondje. Het was niet gemakkelijk te vinden en aanvankelijk liepen we er voorbij en omheen maar daar lag het dan: een ovalen vijver, deels met hout beschoeid en aan een zijde uitlopend in een glooiend, keurig onderhouden gazon. Om de hele vijver liep een graspad en om tweederde van de vijver stonden blauwpaarse en roze rododendrons in bloei. Het geheel werd gecompleteerd door hoge dennenbomen rondom, maar niet zoveel dat de zon er niet lustig tussendoor scheen.
We hoefden niet lang na te denken: het was warm, het water was koel en er was niemand te zien. We kleedden ons uit en liepen via het glooiend gazon het koele water in en spartelden er op los. Hierna vleiden we ons op het gazon en lieten ons opdrogen in de voorjaarszon. De zon verwarmde aangenaam onze huid, de geur van rhododendrons dreef in onze neusgaten, kwakende kikkers tussen het riet en de wind zachtjes ruisend door de dennen. Een Gelders paradijs kortom, een tuin van Eden. Slechts de slang en appelboom ontbraken.
Deze plek wordt klaarblijkelijk onderhouden, al werd ons niet duidelijk door wie, de vijver is waarschijnlijk ooit ontstaan door zandwinning voor een nabijgelegen bouwprojectje of iets dergelijks. De Dennebomen, de Rhododendrons en moeder natuur hebben het overgenomen. Iemand kwam vervolgens op het idee een deel van de randen te beschoeien, wat gras in te zaaien en de boel te onderhouden. Hulde!
Als ontwerpers kunnen we nog zo ons best doen. De mooiste plekken bestaan al. En zijn niet te overtreffen. Het Pieterpad als winnaar van de Canon Ruimtelijke Ordening is het bewijs. Komt dat doordat een paradijs voor iedereen anders moet zijn? Ontstond dit paradijs door het toevallige moment van blijdschap dat ons hier overviel? Is het, kortom, ons eigen gevoel wat een plek tot paradijs maakt? Is dat voor iedereen weer anders? Of kan elke plek misschien een paradijs worden als de omstandigheden maar goed zijn?
We kunnen als ontwerpers slechts ons uiterste best doen de voorwaarden te scheppen. Daarna rest ons niets anders dan bescheiden afwachten. De natuur, de gebruikers en toevallige omstandigheden moeten het verder doen.
